منظرسازی با گیاهان بومی
گیاهان بومی چه هستند؟
گیاهان بومی آنهایی هستند که بدون دخالت مستقیم و غیرمستقیم انسان در محل می رویند. بطور خاص تر گیاهان بومی در یک ناحیه معین آنهایی هستند که بطور طبیعی در منطقه رشد می کرده اند قبل از اینکه انسانها گیاهانی را از مکانهای دورتر معرفی نمایند. گیاهان بومی معمولا در جوامعی با گونه های سازگار به شرایط خاک، رطوبت و آب و هوای مشابه رشد می نمایند . بعضی از جوامع بومی شامل جنگل های بلوط، گردو، شاه بلوط، راش و افرا و مرغزارهای چمن بلند و کوتاه و مرداب های آب شیرینند. گیاهان بومی در یک مکان در طی دوره زمین شناسی ظاهر می گردند و در سرتاسر چشم انداز بطور گسترده به عوامل مهم آب و هوایی سازگار و به شرایط محل مرتبط با شکل زمین پراکنده می گردند. در مقابل گیاهان بومی ، گیاهان غیر بومی و اگزوتیک گیاهانی هستند که به طور مستقیم یا غیرمستقیم، عمدی یا تصادفی توسط اقدامات انسانی به یک منطقه معرفی شده اند.
چرا گیاهان بومی؟
چشم انداز سازی با گیاهان بومی فاکتورهای جذاب زیادی دارد. تقریبا تمامی گیاهان پناهگاه غذایی را به طریقی برای حیات وحش تامین می نمایند. گیاهان بومی به صورت طبیعی سازگار شده و پناهگاه و غذا را برای حیات وحش بومی بصورت ثابت تری آماده می کنند. حتی در طی خشکسالی یا شرایط یخبندان خواهید دید که کشت این گونه ها مخصوصا انواع گل ده آنها نکتار(شهد گیاهی) فراوانی را تهیه خواهد نمود در حالی که گیاهان غیربومی اینگونه نیستند. گیاهان بومی زیبا و قوی هستند و نگهداری و حفظ آنها آسانتر است و برای محیط زیست سودمند می باشند زمانی که شما زیستگاه بومی خودتان را ثابت و برقرار نمودید در زمان و هزینه صرفه جویی خواهید کرد و آلودگی هوا را از این طریق حذف یا کاهش می یابد. گیاهان بومی یک منظر زیبا و مقاوم در برابر خشکسالی قوی و با شرایط نگهداری پایین را ایجاد می نماید که همگی اینها به نفع محیط زیست است.
فاکتورهای مثبت استفاده از گیاهان بومی در منظرسازی:
۱. گیاهان بومی باعث صرفه جویی در انرژی می شوند: گیاهان بومی هر ناحیه به شرایط محلی ان ناحیه در طی هزاران سال سازگاری یافته اند. آنها نیرومند و خوش بنیه می باشند و بنابراین می توانند در سرمای زمستان و گرمای تابستان زنده باقی بمانند. زمانی که استقرار می یابند دیگر نیازی به آبیاری با کوددهی ندارند. آنها نسبت به بسیاری از آفات و بیماریها مقاوم می باشند. بنابراین از نظر شرایط نیازمند حداقل نگهداری برای باغبانی و ایجاد چشم اندازند. بنابراین منظرسازی با گیاهان بومی موجب بهبود محیط زیست می گردد. یک منظر بومی هیچ نیازی به علف چین شدن (سرزنی) مانند یک چمن مصنوعی (کاشته دست انسان) ندارد. این امر نیاز به منابع غیرقابل تجدید را کاهش می دهد و کیفیت آب و هوا را افزایش می دهد. سوزاندن دوره ای با سرزنی زمانی که آتش زدن عملی نیست موردنیاز برای نگهداری چشم انداز چمنزار از سیکل طبیعی چمنزار تقلید نموده و برای محیط زیست خیلی بهتر است.
۲. گیاهان بومی ثابت باقی می مانند.
هر گیاه عضوی از یک جامعه است که شامل گیاهان، حیوانات و میکروارگانیسم های دیگری است که تعادل طبیعی هر گونه را در حالت تطبیق نگه می دارد و به آن اجازه می دهد که در شرایطی که مناسب است رشد و ترقی کند ولی مانع بهم خوردن تعادل طبیعی آن می شود. بنابراین گونه های بومی به ندرت می توانند مانند گیاهان معرفی شده از مناطق دیگر مهاجم گردند.
۳. گیاهان بومی برای پرندگان، پروانه ها و دیگر حیات وحش مطلوب غذا و پناهگاه تهیه می کنند:
انواع این جاندران جذب گیاهان بومی شده در نتیجه تنوع زیستی منطقه بالا می رود. استفاده از این گیاهان در منظرسازی به حفظ پروانه ها، کرم ها و دیگر حشرات سودمند کمک می نمایند. راش و دیگر درختان بومی زیستگاه آشیانه سازی را ایجاد می کنند .
۴. سیستم ریشه ای گیاهان بومی کمک می کند تا بارندگی به داخل خاک نفوذ کند و باعث کاهش فرسایش و هرز آب می گردد: این عمل موجب بهبود وضعیت خاک می شود.
۵. کاهش استفاده از آفت کش ها:
چون گیاهان بومی به شرایط محلی سازگاری یافته اند نسبت به مشکلات آفت ها مقاوم ترند. گاهی اوقات افراد از آفت کش های غیرپایا استفاده می کنند که به اجزای غیرمضر شکسته می شوند. قبل از کاشت بذر گیاهان بومی جهت به حداقل رساندن رقابت با علف های هرزف زمانی که گیاهان بومی استقرار یافتند به ندرت به آفت کش نیاز است.
