طراحی فضای سبز پارک
اصول و استانداردهای طراحی فضاهای سبز
تقسیم بندی انواع پارک ها
طراحی پارک
مراحل پروسه طراحی
نقشه های مفهومی
اجرا
ضوابط گذرها
ضوابط طراحی پله
ضوابط طراحی رمپ
به عنوان بخش مهمی از این فضهاهای عمومی محسوب می شوند باعث سرزندگی و جنب و جوش شهر می گردند اهمیت پارک ها در شهرهای امروز به حدی است که وجود آن با ارائه امکانات کافی برای همه گروه های سنی، یکی از شاخص های توسعه یافتگی شهرها به حساب می آید. زیرا باعث حضور اجتماعی و اختیاری شهروندان و لذت بردن آن ها از اوقات فراغتشان می شود.
اصولا پارک ها از اجزای مختلفی از قبیل
فضاهای سبز، مبلمان و تجهیزات و کفپوش ها
مراحل طراحی بایستی به اصول و ضوابط هر کدام از آن ها توجه کرد.
طراحی پارک های مختلف، طراحی فرایند گسترده ای است که مراحل زیادی را در برمی گیرد. با هم این مراحل را مرور می کنیم.
1- مراحل پروسه طراحی:
در این بخش ابتدا موقعیت سایت مشخص شده و کاربری های زمین های اطراف سایت
شناسایی و بررسی می شو، توپوگرافی زمین و درجه شیب مشخص می گردد. مراحل دیگر شامل، بررسی زهکشی و شناسایی آب های سطحی داخل سایت، بررسی و تشخیص پوشش گیاهی مانند اهمیت بصری گیاهان و انتخاب نوع و اندازه گیاهان، بررسی شرایط اقلیمی مانند جهت تابش نور خورشید در فصول مختلف سال، مکانیابی الگوهای سایه و آفتابگیر، بررسی ساختمان های موجود مانند نوع معماری و نوع
مصالح ساختمانی
تشخیص و مکانیابی الگوهای سایه، تشخیص و مکانیابی مناطقی که در معرض آفتاب شدید بعدازظهر هستند، نوع معماری ارتفاع و نوع مصالح ساختمانی،
شناسایی تاسیسات
مانند مشاهده و تشخیص عناصری مانند خطوط آب، فاضلاب، گاز و بررسی سیستم روشنایی و تجهیزات و عناصر آن.
مانند تشخیص فضاهای بیرونی در سایت، کاراکتر و احساس در این فضا، تشخیص و مکانیابی محل های پر سر و صدا.
عناصر فرهنگی
مانند ارزش های تاریخی، نیازهای محلی، کاربری زمین برای تاسیسات شهری.
2- برداشت نیازهای مالک
پس از اجرای طراحی برنامه ریز باید در مورد نوع کاربری و اهداف مالک پروژه را در پروژه لحاظ کند مانند علایق شخصی مالک در کاشت کل و گیاه، منابع مالک برای نگهداری پروژه. موارد زیر در این خصوص باید بررسی شود:
فضای سبز شهری بخشی از فضاهای باز شهری است که عرصه‌های طبیعی یا مصنوعی آن، تحت استقرار درختان، درختپه‌ها، گل‌ها، چمن‌ها و سایر گیاهانی است که بر اساس نظارت و مدیریت انسان، با در نظر گرفتن ضوابط، قوانین و تخصص‌های مرتبط به آن، برای بهبود شرایط زیستی و رفاهی شهروندان و مراکز جمعیتی غیر روستایی، حفظ، نگهداری یا احداث می‌شوند.
فضاهای سبز به دو دسته پهنه‌ای و خطی تقسیم می‌شوند. فضاهای سبز پهنه‌ای فضاهایی هستند که در نقشه‌های شهر نیز، به عنوان لکه‌های سبز دیده می‌شوند. و فضاهای سبز خطی به فضاهایی اطلاق می‌شوند که متناسب با هویت ظرفیت جا‌به‌جا شدگی شهرها و گذرگاه‌ها مورد توجه قرار می‌گیرند. به طوری که ممکن است در نقشه‌های شهری نیز، هم دیده نشوند. هر چند نقش بسیار مهمی را در کنترل مسایل زیست محیطی و کالبدی شهر بر عهده دارند. از آن جا که تمامی فضاهای سبز خطی، در مالکیت عموم مردم قرار دارند بنابراین تقسیم بندی بر اساس مالکیت فقط در مورد فضاهای سبز پهنه‌ای اعمال می‌شود.
فضاهای سبز پهنه‌ای
فضاهای سبز پهنه‌ای شامل باغ‌ها و پارک‌ها هستند. هم اصل و هم ریشه‌اند. و مانند دیگر فعالیت‌های مبتنی بر خلاقیت انسانی، وابسته به ارزشهای زیباشناسی ، اجتماعی و فرهنگی است. در طراحی پارک ها و باغ، نمیتوان مسایلی مانند زمان فراغت و کار، پیششنه تاریخی مردم، شرتیط زیست محیطی اکنون و انواع آلودگی ها را نادیده انگاشت.
فضاهای سبز خطی
فضاهای سبز خطی در بر گیرنده فضاهای سبز معابر و کمربندهای سبز هستند. این کمربندها از توده های خطی سبز تشکیل شده‌اند که در اطراف شهرها احداث می‌شوند. این کمربند سبز به تثبیت شکل شهر و جلوگیری از تجاوز شهر به حریم‌های خارج از آن کمک می‌کند. ضمن اینکه می‌تواند عهده دار وظایف زیست محیطی از جمله بادشکن، یا کاهندگی آلودگی‌های صدا و صوت نیز باشد.
طراحی فضای سبز
طراحی فضای سبز به منزله تخصصی حرفه‌ای است که مواردی هم چون تحلیل، برنامه ریزی، طراحی، مدیریت و نظارت بر محیط‌های طبیعی و انسان ساخت را در بر می‌گیرد. متخصصان این رشته در همکاری با سایر حرفه‌ها از جمله معماری، برنامه ریزی شهری و مهندسی عمران می‌توانند ایفا کننده نقش مهمی در حمایت از محیط زیست باشند و این کار را با طراحی و اجرای پروژه‌هایی به منظور بر آوردن نیازهای انسانی و زیست محیطی انجام دهند.
وظیفه اجتماعی و مهم طراحی فضای سبز، ایجاد هماهنگی میان هنر و علم، به منظور سازمان‌دهی برنامه ریزی و طراحی کل محیط و منظر است. امروزه با توجه به این که سلامت و رفاه انسان و بوم اهمیت خاصی پیدا کرده است، دست یابی به توانیی پایدار محیط و منظر بدون از بین بردن و کاهش کیفیت منابع ، یک اصل حیاتی در این حرفه است.
هدف اصلی از طراحی منظر ، تغییر پدیده‌ها از شرتیط کنونی به شکل دلخواه است. ولی بی‌توجهی و پتانسیل‌ها و محدودیت‌های طبیعت، تاکنون در سرتاسر کره زمین انجام شده و منجر به افت کمی و کیفی استانداردهای زندگی و تخریب محیط زیست شده است.
